தண்ணீர்

ஒரு துளி தண்ணீர் ஒரு யுகத்தின் தேவை. குடித்து, குளித்து, பாசனம் செய்து, அணைகளில் சேமித்து, உபரியாக கேப்பாரற்று கடலில் கலக்கும் வரை காவிரியும் நமக்குமான உறவு அலாதியானது.

தொழில்துறைகள் வளராத வரை காவிரியும் வீறுகொண்டு பாய்ந்தது, மனிதனின் தண்ணீர் தேவையும் கட்டுக்குள்ளாக இருந்தது. விவசாயம் விடுத்து தொழில்நுட்பத்தை கையில் ஏந்திய உடன் அனைத்தும் தலைகீழாக மாறிவிட்டது.

தற்போது தேவை மட்டும் உள்ளது நீர் ஆதாரம் இல்லை. மக்கள் தொகை பெருகிவிட்டது ஆதலால் தண்ணீர் தேவை அதிகமானது என்ற கருத்து ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டிய ஒன்றே. ஆனால் எந்த ஆறிலும், நதியிலும், சுனையிலும், ஓடையிலும் தண்ணீரே இல்லையே. பாத்திரத்தை ஓட்டை செய்துவிட்டு தண்ணீர் நிற்கவில்லை என்பதில் எவ்வித நியாயமும் இருப்பதாக தெரியவில்லை.

கர்நாடகாவில் பிறந்த நதி என்பதால் அவர்கள் அணை கட்டுகிறார்கள் அதனால் தண்ணீர் வரவில்லை என சொல்பவர்களை OfficeRoomக்கு கூட்டிச்சென்று வெளுக்கவேண்டும், 1920க்கு பிறகு ஏதேனும் அணை கட்டியுள்ளதா தமிழகம்? எத்தனை ஏரிகளை தூர்வாறியுள்ளது? அதுசரி நாங்களே விவசாய நிலங்களை விற்போம் பிறகெப்படி நாங்களே அதை காக்கவியலும்.

சரி நம் மீதுள்ள ஆதங்கத்திற்கு தனியே ஒரு பதிவிட வேண்டும், இப்போது கர்நாடக மக்களை கழுவி ஊத்த வந்துள்ளேன்.

கிட்டத்தட்ட கோடி மக்கள் வாழும் பெங்களூரில் 50% காவிரி நீர் வீணாக்கப்படுகிறது. கொல்கத்தாவிற்கு பிறகு தண்ணீரை வீணாக்குவது இவர்கள்தான்.

50% என்பது மிகப்பெரிய அளவு தண்ணீர், பாதி தமிழ்நாட்டுக்கான தேவை, ஒரு கேரளாவுக்கான தேவை. நான் தினமும் நடந்து செல்லும் பாதையில் தரை கழுவுவதற்காக தண்ணீர் பயன்படுத்தப்படுகிறது, பெரும்பாலும் நம் ஊர்களில் தரை கூட்டுவது தான் வழக்கம். மாறாக இங்கே கழுவப்படுகிறது. இது ஒரு வகையான வீணாக்குதல், இது போலவே பல வழிகளில் தண்ணீரின் தேவை அறியாமல் வீணாக்குகிறார்கள்.



தான்போக்கில் சென்றிடமெல்லாம் தண்ணீர் பருகிய காலம் மாறி, அரசே 10ரூபாய்க்கு தண்ணீர் விற்கிறது. காலத்தின் கொடுமைகளில் இதுவும் ஒன்று. நாளை மூன்றாம் உலகப்போரின் மூலதனம் தண்ணீர் தான் என கணிக்கப்படுகிறது.

தண்ணீர் வீணாக்குதல் எளிது, உருவாக்குதல் கடினம்.